[os] Your shirt , Your pillow #Spirk

One Shot : Your shirt , Your pillow

Pairing : Spock/Kirk

Rating : PG ใสกิ๊งๆๆๆๆ (?)

Angst (?) & fluff(?)

 

 

 

 

 

“จากบทสนทนาเมื่อ 4.32 นาทีที่ผ่านมา ผมพบว่าไม่ใช่บทสนทนาที่น่าพอใจและสร้างความหงุดหงิดให้แก่กันทั้งสองฝ่าย เพราะฉะนั้นทางแก้ไขปัญหาที่มีเหตุผลที่สุดคือไม่ใช้อารมณ์ในการพูดคุยและหยุดการสนทนาลงตอนนี้ครับ”

“อย่ามาใช้เหตุผลอะไรตอนนี้สป็อค นายอยากให้ฉันหยุดพูดก็พูดมาตรงๆไม่ต้องอ้างนู่นนี่”

“กัปตัน–”

“นายคงรู้สึกว่าพวกมนุษย์นี่น่ารำคาญ คุยด้วยนานๆนายคงทนฉันไม่ได้”

“วัลแคนไม่รู้สึก–”

“แค่เรียกฉันว่า ‘จิม’ ตอนนี้นายยังทำไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับการที่นายจะอยากจะคุย–”

“ผมคิดว่าประเด็นของการสนทนามันไม่ใช่–“

“มันก็ใช่นั่นแหละสป็อค แค่นายพูดออกมาว่า–”

“จิม หยุด–”

“ก็พูดมาคำเดียวว่าไม่อยากคุยกับฉัน ฉันมันไม่ได้ทำอะไรตามเหตุผลเหมือนนาย–“

“…”

“เงียบทำไมสป็อค ในฐานะกัปตัน ฉันขอสั่งให้นายพูด–”

“ตอนนี้ผมไม่อยากคุยกับคุณครับ”

 

 

 

 

 

 

ถึงจะผ่านมาเป็นเวลาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่จิม เคิร์ก ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม พร้อมกับความรู้สึกที่ว่าภายในห้องนอนของเขามันเงียบเสียจนน่ากลัว สิ่งเดียวที่ได้ยินในตอนนี้ก็คงมีแต่จังหวะการเต้นของหัวใจของตัวเองที่เหมือนจะแผ่วลงอยู่ทุกขณะ แถมมันจะเต้นผิดจังหวะเป็นครั้งคราวเมื่อย้อนนึกถึงบทสนทนาเมื่อชั่วโมงก่อน ซึ่งตอนนั้นจิมก็ทำได้แค่มองตามแผ่นหลังของวัลแคนต้นเหตุที่พอพูดจบประโยคก็เดินหันหลังกลับไปห้องของตัวเอง เหมือนไม่อยากหายใจในพื้นที่เดียวกันกับเขา

 

 

พวกเขาทะเลาะกัน ‘อีกแล้ว’ และครั้งนี้ดูเหมือนว่าสป็อคจะโกรธจริงๆ

 

 

ต้นเหตุของการทะเลาะกันของพวกเขาเป็นเรื่องภารกิจใหม่ในอีก 3 วันข้างหน้า ที่ยาน USS Enterprise จะลงสำรวจพร้อมกับสร้างสัมพันธไมตรีทางการทูตกับดาวดวงใหม่ แต่สป็อคไม่อยากให้จิมเข้าร่วมภารกิจนี้ เพราะว่าเจ้าตัวเพิ่งหายป่วยจากการทำงานหนักมาไม่ถึงอาทิตย์ ส่วนจิมนั้นก็ยืนยันว่าเค้าต้องเข้าร่วม เพราะเป็นหน้าที่ของกัปตันที่จะลงไปสร้างสัมพันธไมตรีกับชนเผ่าใดๆก็ตามที่อาศัยอยู่เป็นคนแรก (แถมไม่ใช่ภารกิจที่จะต้องออกแรงอะไรมากมายซักหน่อย!)

 

ในตอนแรกกัปตันคนเก่งก็เหมือนจะเข้าใจอยู่ว่าทำไมผู้การถึงไม่อยากให้เขาลงไปนัก ก็พวกเขาเพิ่งพัฒนาความสัมพันธ์จากเพื่อนร่วมงานมาเป็นคนรักได้ไม่นาน จากที่เคยรู้สึกบ้างว่าสป็อคห่วงเขามากขนาดไหน เทียบไม่ได้เลยกับตอนนี้ที่สป็อคแทบจะไม่ยอมให้เขาทำงานอะไรที่ต้องออกแรงเลย (ถ้าจะพูดง่ายๆก็เหมือนอัพเลเวลความหวงแหนเพิ่มขึ้นอีกสิบระดับนั่นแหละ) แต่บวกกับการที่ทำงานหนักมาทั้งวัน แถมวัลแคนประจำตัวก็ทำเหมือนจิม เคิร์กเป็นเด็กสามขวบอีก เขาก็ต้องมีหงุดหงิดบ้างใช่ไหมหล่ะ! ก็สป็อคทำตัวเหมือนกับว่าเขาดูแลตัวเองไม่ได้อย่างนั้นแหละ! (นี่มันแย่กว่าการที่โบนส์บ่นเขาเรื่องคุมอาหารเสียอีก) แต่เขาเป็นกัปตัน แค่เรื่องพื้นฐานเขาก็ทำได้ จิมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสป็อคถึงไม่ยอมเขา ทั้งที่ก็(พยายาม)เถียงด้วยเหตุผลแล้ว แต่สป็อคก็ตอบกลับด้วยเหตุผลที่ดีกว่าทุกที หลังจากนั้นจิมก็หงุดหงิดจนไม่รู้แล้วว่าตัวเองพูดอะไรไม่ดีออกไปบ้าง

 

 

จนแค่สป็อคพูดประโยคสุดท้ายมานั่นหล่ะ

 

“ตอนนี้ผมไม่อยากคุยกับคุณครับ”

 

 

 

แค่คิดว่าสป็อคไม่อยากคุยกับเขา จิมก็รู้สึกก็เหมือนมีอะไรจุกอกตลอดเวลาแล้ว แต่จะโทษใครได้ ก็เป็นเขาเองที่พลั้งปากพูดแบบนั้นออกไปก่อน จิมรู้สึกว่าสมควรแล้วที่สป็อคจะไม่อยากคุยกับเขา เขาเป็นมนุษย์ เขาทำตัวไม่มีเหตุผล สร้างปัญหาให้สป็อคคอยตามแก้อยู่บ่อยๆ สป็อคอยู่กับเขาก็คงไม่เคยได้รับความสงบอย่างที่วัลแคนทั่วๆไปอยากจะมี

 

แค่คิดมาถึงตรงนี้จิมก็รู้สึกปวดหัว เขาสูดหายใจเข้าลึกๆหวังว่าจะทำให้จิตใจสงบลงบ้าง และพาขาที่สั่นของตัวเองลงไปนั่งบนเตียง ดวงตาสีฟ้าสวยที่มักจะมีประกายอยู่ตลอดเวลาหม่นแสงลง จิมมองเห็นมือของตัวเองสั่น ขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าว แต่เจ้าตัวก็พยายามเหลือเกินที่จะกลั้นไม่ให้น้ำใสใสไหลออกมาง่ายๆ

 

“ฮึบสิจิม เคิร์ก เรื่องแค่นี้จะมาร้องไห้เหมือนสาวน้อยไม่ได้นะเว้ย”

 

จิมพูดกับตัวเองพลางแค่นหัวเราะออกมาน้อยๆ แต่เสียงที่ออกมาสั่นจนเขาเองยังนึกกลัว นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมเขาถึงไม่อยากผูกมัดตัวเองกับใคร เพราะเขากลัวว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างนี้ เขาคือคนที่คอยสร้างปัญหาจนทำทุกอย่างพังลงด้วยตัวเอง และสุดท้ายก็เป็นเขาที่เจ็บเองตลอด….

 

ที่ผ่านมาทุกครั้งที่ทะเลาะกันสป็อคจะเป็นคนที่เข้าหาจิมก่อน สป็อคจะไม่ปล่อยให้การทะเลาะข้ามไปเกินวัน คิดไปพลางดวงตาสวยก็เหลือบไปมองนาฬิกาก็เฉียดจะขึ้นวันใหม่เข้าไปทุกที แต่ก็ไม่มีวี่แวววัลแคนจะเข้ามาปลอบใจกันเหมือนทุกครั้ง สป็อคคง’รู้สึก‘โกรธเขาจริงๆนั่นแหละ

 

บอกตัวเองให้หยุดคิดพลางสูดหายใจเข้าออกลึกๆอีกสักสองสามที มือก็ยีผมสลวยจนมันลงมาปิดบังสายตา พลางพ่นลมออกมาแรงๆให้ลมมันตีกับผมที่ปรกหน้าของตัวเองจนขยับยุ่งหลายๆทีจนเจ้าตัวพอใจ หลังจากเสร็จจากการกระทำไร้สาระของตัวเองจิมก็ตัดสินใจว่าเขาเหนื่อยเกินกว่าที่คืนนี้จะทำงานอะไรต่อแล้ว พลันเหวี่ยงตัวเองลงบนเตียงจนหัวทุยๆจมเข้าไปกับหมอนใบโต จมูกก็ดันสูดหายใจเข้ากับกลิ่นเฉพาะตัวของเจ้าของหมอนที่ปกติจะเข้ามานอนกับเค้าทุกคืน สป็อคยืนยันที่จะเอาหมอนของตัวเองมาด้วย เพราะว่าหมอนในห้องจิมไม่รับกับสรีระของชาววัลแคน (หรืออะไรก็ตามแต่ที่สป็อคพูดแต่จิมจับใจความได้เพียงเท่านี้)

 

จิมถอนหายใจเมื่อพบว่าขอบตาตัวเองเริ่มร้อนผ่าวอีกครั้ง พลางปาหมอนใบโตลงพื้น แล้วหาที่ซุกขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่แทน แต่ก็แปลกใจเมื่อพบว่าแขนไปเกี่ยวกับอะไรสักอย่างในผ้าห่ม เมื่อเปิดดูก็พบว่าเป็นเสื้อยูนิฟอร์มสีฟ้าของคนห้องข้างๆ ที่เมื่อเย็นจิมเป็นคนถอดออกจากตัวสป็อคแล้วโยนลงบนเตียงอย่างเร่งรีบ(ด้วยเหตุผลอะไร เขาจะไม่ขออธิบาย) แต่แค่มองเห็นเขาก็รู้สึกหงุดหงิดจนโยนเสื้อของสป็อคลงพื้นไป ให้มันไปอยู่ข้างๆหมอนด้วยกันนั่นแหละ เขาไม่อยากเห็นอะไรเกี่ยวกับสป็อคทั้งนั้น

 

หลังจากจัดการกับสภาพบนเตียงจนเป็นที่น่าพอใจแล้ว จิม เคิร์กก็ขอขดตัวอุ่นๆอยู่ในผ้าห่ม ถึงแม้วันนี้จะไม่มีวัลแคนประจำตัวมานอนด้วยหนึ่งวันก็ไม่เป็นไรหรอก เขาไม่อ่อนแอขนาดที่จะต้องไปง้อให้สป็อคมานอนด้วยกันสักหน่อย

 

 

 

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

 

 

 

จิมพบว่าตัวเองนอนไม่หลับ นอนพลิกไปพลิกมาก็แล้ว ถีบผ้าห่มออกบ้าง นับแกะจนถึงหมื่นถึงแสนตัวแล้วก็ยังนอนไม่ได้ ดวงตาสีฟ้าสวยที่ตอนนี้มีประกายความหงุดหงิดจ้องเพดานห้องเขม็งเหมือนกับมันไปทำอะไรให้เจ้าตัวไม่พอใจ จิมพลิกตัวไปมาอีกสองสามที สายตาพลันไปเห็นหมอนและเสื้อของคนห้องข้างๆที่กองอยู่บนพื้น จิมนอนมองกองนั้นอยู่นานแค่ไหนไม่รู้ แต่สุดท้ายก็ลุกไปหยิบหมอนใบโตและเสื้อที่อยู่บนพื้น ได้ทีก็ทุบตีหมอนและขยำเสื้อ(ที่ปกติไม่มีรอยยับแม้แต่นิด)จนตัวเองพอใจ แต่สุดท้ายก็เป็นเจ้าตัวเองนั่นแหละ ที่เอาทั้งหมดมากอดเอาไว้แนบอกพลางสูดกลิ่นคุ้นเคยที่ทำให้จิตใจสงบได้อย่างไม่น่าเชื่อ เมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมที่สบายที่สุดแล้ว ความง่วงเริ่มถามหา เปลือกตาก็เริ่มหนัก สิ่งสุดท้ายที่จิมจำได้ก่อนหลับไปก็คือภาวนาว่าพรุ่งนี้ตื่นมาขออย่าให้เจอเตียงที่ว่างเปล่าเลย

 

 

อ่อนแอชะมัดเลย เคิร์ก

 

 

 

.

.

.

 

 

 

0500

 

 

 

จิมตื่นขึ้นมาด้วยความไม่สบายตัว เขารู้สึกว่าห้องมันร้อนเกินกว่าปกติและเขาก็ขยับตัวไม่ได้ สัญชาตญาณแรกนั้นทำให้เจ้าตัวตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ แต่สุดท้ายเมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นมาเห็นหูแหลมๆอยู่ตรงหน้าเป็นอย่างแรก ร่างกายก็ผ่อนคลายลงเพราะเจ้าตัวรู้แล้วว่าตัวเองแค่ถูกล็อคไว้ในอ้อมกอดของวัลแคนห้องข้างๆที่แอบเข้ามาอยู่บนเตียงด้วยเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

 

 

จิมขยับตัวเข้าซุกกับหมอนข้างวัลแคนส่วนตัว(ที่จิมคิดว่าอุ่นที่สุดในจักรวาล) เมื่อสป็อคกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จิมก็ยิ้มขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ก่อนที่รอยยิ้มจะกว้างขึ้น เมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นประทับเข้าที่ขมับของตัวเอง พร้อมกับได้ยินเสียงกระซิบขอโทษแผ่วเบาข้างๆหูที่ทำให้หัวใจพองโต แค่เพียงเท่านี้ความน้อยใจเสียใจเมื่อคืนที่ผ่านมาหายไปทั้งหมด จิมได้แต่ถอนหายใจกับความใจง่ายของตัวเอง พลางก็คิดไปว่าอย่างน้อยเช้านี้เขาก็ไม่ได้ตื่นมาพบกับเตียงที่ว่างเปล่าอย่างที่ในใจนึกกลัวก็เพียงพอแล้ว

 

 

 

.

 

 

“Ashaya, I didn’t know you prefer to sleep with my shirt rather than me.”

 

.

 

 

 

 

 

 

fin.

 

 

 

 

 

 

 

ฮือ จบแล้วค่ะ 5555555

สารภาพก่อนว่าไม่ได้แต่งฟิคมานานมาก น่าจะประมาณ 3-4 ปีได้ค่ะ ไม่กล้านับเลยจริงๆ ภาษาเอย อะไรเอยเหมือนต้องเคาะฝุ่นใหม่หมด อาจจะมีข้อผิดพลาดไปบ้างก็ติชมกันได้นะคะ อยากได้ฟีตแบคด้วย เพราะไม่ได้แต่งนาน รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าปกติเลย จุดประสงค์ของฟิคสั้นๆเรื่องนี้ไม่ได้มีอะไรมากเลยค่ะ แค่อยากเห็นน้องจิมนอนกอดเสื้อสป็อคก็เท่านั้นเอง ฮรือว

ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านฟิคกากๆของเรานะคะ ถ้ามือลั่นอีก ก็อาจจะได้แต่งอีก พลอตในหัวตอนนี้มีแต่ทำร้ายจิมค่ะ ฮืออออ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

ติชมได้อีกทางที่ทวิตนะคะ ไม่กัดค่ะ ‘3’

@pimpalalla